Blog

Έκανε περισταλτικές κινήσεις το πρωινό πάνω από την πόλη. Σαν λεπτό έντερο που μοχθούσε να απλωθεί σε μήκος αγωνιώδες,  τεράστιο, με όλους τους θορύβους και τα υγρά μιας συνοικίας ανθρώπων. Εκείνη την ημέρα, εκείνο το πρωί κανένας άνθρωπος δεν ξύπνησε με κόπο. Κανείς δεν ξύπνησε με καμιά υποχρέωση να τον περιμένει. Σηκώθηκαν όλοι σαν φυλλώματα […]

Ν΄αφήναμε ένα διάστημα ουρανό Ανάμεσα στους ανθρώπους, Ανάμεσα στα λόγια Και στο ζευγάρι τους, ανάμεσα στα πόδια Ανάμεσα στην εικόνα και στον καθρέφτη Ν΄ανασαίνουν, Να μπαίνουν εκεί μέσα ακούσια ή άθελα Να βλέπουν την κλωνοποίηση Του ίδιου τους του προσώπου, Να βλέπουν το τρεχιό, Τις συναντήσεις, Τις εγκαταταλείψεις, Την αυταπάτη Και κάπου να συνέρχονται και

Κι όταν εκείνο το πλάσμα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου Σου προκαλούσε τρόμο κι εσύ σχημάτιζες σε σχήμα οβάλ Μια κραυγή stop Σχισμή που λέγεται στόμα σε πρόσωπο –αραιωμένα  δύο οστέινα  που Που λέγονται δόντια Όλη η υπόλοιπη ήσουν τσιμεντωμένη με θέληση Ποτέ δεν κατάλαβες πως η σύνθεση απαιτεί Απόσχιση Μετατόπιση και Διαχωρισμό του χώρου

Το στόμα του πατέρα μου μπορεί να μας καταπιεί όλους. Έχει μυθική καταγωγή Όταν γελά, νευριάζει ή ειρωνεύεται παίρνει πάντα το ίδιο σχήμα Νομίζω το κληρονόμησα. Το χέρι της μητέρας μου μπορεί να μας πνίξει κύτταρο κύτταρο Έχει ευκαρυωτική καταγωγή Όταν ακούει μουσική το δωμάτιο γίνεται υγρό και αιωρείται Νομίζω την κληρονόμησα Τα μάτια του

Ο μόνος λόγος που άντεξαν ακόμη Ήταν ότι ακόμη άντεχαν Κι είχαν περιέργεια Κι έτσι αφέθηκαν Απρόθυμα να βαδίσουν Μέχρι που ήρθε η δύναμη να ορίζουν το βήμα Το ένα πόδι πίσω από το άλλο Και μια εποχή πίσω από την ιστορία Έναν άνθρωπο Δίπλα σε ένα άλλο σώμα Όταν ανακάλυψαν Τον χάρτη Την ήπειρο

Ήθελα λίγο ν΄αγγίξω Χιόνι έσταζε Κρύο κι εσύ στον προτζέκτορα Ν’ αναβάλλεις την παύση Ν’ αναβοσβήνεις Έλεγες η ζωή είναι μικρή Και χωράει μόνο εμάς τους δύο Αντε, εις το τετράγωνο.Πολύ είναι Στον κύβο γίνεται η τελευταία ρίψη Μικρό αναποφάσιστο φως για Ξημέρωμα κάτω από.. Ένας σκορπιός ακούγεται στο δωμάτιο Γρήγορα κι αποφασιστικά Κάνεις κίνηση

Έχω μια στεναχώρια μεταφρασμένη στην πλάτη μου Έχω μια φυγή κρεμασμένη στο στήθος Έχω αποφάσεις με χέννα σ’ όλες τις φύτρες των μαλλιών Κάθε μέρα κάνω ζύμη την χαρά στα χέρια μου Την απλώνω στους δικούς και στους χώρους Κάποια στιγμή απολαμβάνω τη συνήθεια να στηρίζομαι στα δύο πόδια Κι εκεί κάτω κάτω βρίσκω τις

Ακόμη και η βροχή μερικές φορές χρειάζεται ομπρέλα Ή έναν διάφανο ύφασμα από πλεξιγκλάς ουρανό Να μη βρέχεται τόσο πολύ και σαπίσει Πριν κατέβει όλόκληρη γη Τι βάρος, τι ορμή το άνοιγμα πύλης φωλιάζει στο έδαφος κι έπειτα γίνεται- Δέντρο- τα κλαδιά γαργαλάνε πότε πότε Τα σύννεφα Τις μασχάλες Τις βουβωνικές περίοπτες αφηγήσεις Και μετά

(Σε ένα ενδιάμεσο μέρος) Χωρίς ήλιο Βροχή Ομιλία αέρα και θάλασσα Υπάρχει αιωνιότητα   Στέκεται μόνο ένα βουνό Η αιωνιότητα υπάρχει μόνο Εάν το βουνό αφανίζεται Μόνο λίγο Και μόνο από μόνο το φτερούγισμα Ενός πουλιού Που έχει κάθε μέρα την ίδια επιθυμία Να χαιδέψει  τραχύτητα Στον ίδιο κύκλο Και την ίδια ροή για Αποδήμια

Μια διαρκής ενυδάτωση Η συνείδηση Διαρκής ενυδάτωση Στην βάση  της ρυτίδας Μιας ροπής Που προσπαθεί να σαρκάσει Την σάρκα μιας σαρκοβόρας συνήθειας Που λέγεται γράφω