Blog

Έχω μια στεναχώρια μεταφρασμένη στην πλάτη μου Έχω μια φυγή κρεμασμένη στο στήθος Έχω αποφάσεις με χέννα σ’ όλες τις φύτρες των μαλλιών Κάθε μέρα κάνω ζύμη την χαρά στα χέρια μου Την απλώνω στους δικούς και στους χώρους Κάποια στιγμή απολαμβάνω τη συνήθεια να στηρίζομαι στα δύο πόδια Κι εκεί κάτω κάτω βρίσκω τις […]

Ακόμη και η βροχή μερικές φορές χρειάζεται ομπρέλα Ή έναν διάφανο ύφασμα από πλεξιγκλάς ουρανό Να μη βρέχεται τόσο πολύ και σαπίσει Πριν κατέβει όλόκληρη γη Τι βάρος, τι ορμή το άνοιγμα πύλης φωλιάζει στο έδαφος κι έπειτα γίνεται- Δέντρο- τα κλαδιά γαργαλάνε πότε πότε Τα σύννεφα Τις μασχάλες Τις βουβωνικές περίοπτες αφηγήσεις Και μετά

(Σε ένα ενδιάμεσο μέρος) Χωρίς ήλιο Βροχή Ομιλία αέρα και θάλασσα Υπάρχει αιωνιότητα   Στέκεται μόνο ένα βουνό Η αιωνιότητα υπάρχει μόνο Εάν το βουνό αφανίζεται Μόνο λίγο Και μόνο από μόνο το φτερούγισμα Ενός πουλιού Που έχει κάθε μέρα την ίδια επιθυμία Να χαιδέψει  τραχύτητα Στον ίδιο κύκλο Και την ίδια ροή για Αποδήμια

Μια διαρκής ενυδάτωση Η συνείδηση Διαρκής ενυδάτωση Στην βάση  της ρυτίδας Μιας ροπής Που προσπαθεί να σαρκάσει Την σάρκα μιας σαρκοβόρας συνήθειας Που λέγεται γράφω

Υπερήπειρος Ροδινία Δεν θέλησαν ποτέ τα κύταρρα Να αγαπηθούν μεταξύ τους Ούτε να παύσουν την ανυπαρξία Επινόησαν λοιπόν την φθίση Και την πλήρη κάλυψη Με παγωμένο νερό Περίεργο Πώς το διάφανο γίνεται λευκό Σχεδόν μάρμαρο   Υπερήπειρος Ροδινία Δεν θέλησαν ποτέ τα κύταρρα Να αγαπηθούν μεταξύ τους Ούτε να παύσουν την ανυπαρξία Επινόησαν λοιπόν την

Τζόκερ- Κόψαν και μοίρασαν   Κάθισαν στο τραπέζι αντικριστά Άπλωσαν τα χέρια Πάνω στο ξύλο Έκρυβαν καλά τα χαρτιά σε λινά μανίκια Άφησαν στα μάτια μόνο  ασπράδι Το βλέμμα σε αναστροφή Ακούμπησαν  κατά λάθος τα πόδια Κάτω από το τετράποδο Στο οποίο κάποτε μεταμορφώνονταν. Το φύλο τους δεν ένιωσε παλμό Δεν μίλησαν για μια ώρα

Μέτρηση ποίησης σε ένα οβάλ περιβάλλον   Κυρίως έρχεται η τελεία Όμορφη Στρογγυλή Αποφασισμένη Ακολουθεί το ερωτηματικό Η παρένθεση Η επίφαση Η άνω και η κάτω στίξη Η ανάγκη για συνέχεια Η αποσιώπηση Έρχεται θριαμβευτικά η ευχή Να υποτάξει Να προστάξει Να διακυνδυνεύσει Προστακτική ευκτική Και με ένταση Μας απομένει ένας υπερσυντέλικος χρόνος Και τίποτα

Σε αυτήν την καμπύλη του χρόνου θα συναντηθούμε Δυο μικρές περιπτώσεις αγωνίας Σε μια ιστορία που περιέχουμε και δεν μας περιέχει Κι έπειτα η μουσική, το θάμβος, η φαντασίωση, η προσμονή , η ματαίωση Ακριβώς την στιγμή που τα μάτια μας θα κοιτάξουν Ούτε αλλήθωρα, ούτε ονειροπόλα το ένα το άλλο Τότε θα είμαστε σε

Σε αγάπησα Εκείνη τη νύχτα Που το σχήμα των φρυδιών σου Ακούμπησε το δέρμα των δαχτύλων μου Κι έμεινε ίδιο Σ’ αγαπώ για εκείνη τη νύχτα Που διστακτικά γράπωσα Το πόδι σου κι ελάχιστα Άπλωσα  προσμονή   Άπλωσα προσμονή Στο πόδι σου ελάχιστα Όταν διστακτικά Γράπωσα εκείνη τη νύχτα. Σ΄αγαπώ Κι αυτό έμεινε  ίδιο Όταν

Παρά  την σύντομη ζωή τους μερικά φτερωτά έντομα αυτοκτονούν ακαριαία Κυρίως  απογευματινές ώρες  καλοκαιριού καθώς πέφτουν με δύναμη πάνω στο μέτωπο, στο κράνος ή στα γυαλιά ηλίου ανθρώπων που- χαλαροί, αλατισμένοι, αμέριμνοι -γυρνούν με μοτοσικλέτα  από παραλία   Το κάνουν ίσως για να μιμηθούν πέτρες που κάποιοι θα ‘θελαν να ρίξουν. Μάλλον για να τους