Ρουά. Κι εσύ κόκκινο

Ήθελα λίγο ν΄αγγίξω
Χιόνι έσταζε
Κρύο κι εσύ στον προτζέκτορα
Ν’ αναβάλλεις την παύση
Ν’ αναβοσβήνεις
Έλεγες η ζωή είναι μικρή
Και χωράει μόνο εμάς τους δύο
Αντε, εις το τετράγωνο.Πολύ είναι
Στον κύβο γίνεται η τελευταία ρίψη
Μικρό αναποφάσιστο φως για
Ξημέρωμα κάτω από..
Ένας σκορπιός ακούγεται στο δωμάτιο
Γρήγορα κι αποφασιστικά
Κάνεις κίνηση ματ
Περλέ τα σεντόνια και τα μάτια σου
Σκοτάδι
Καμμια φωτεινή παρουσία
Στο κόκκινο
Φως μην ανάβεις
Όχι άλλο
Εδώ σκοτεινός θάλαμος
Θα πάρει δυο ηλιαχτίδες που δεν ξέρουν
Να τέμνονται
Να πλέκονται θες τα πόδια στον ύπνο
Τα χέρια το πρωί;
Παράλληλα στον χτύπο της καρδιάς
Κάτω απ’ τ αυτιά
Ακριβώς κάτω
Ιδια ευθεία
Οι ώμοι στρωτοί κι αγέρωχοι
Κι από πάνω δέρμα
Τι τα θες τ’ αντιρροπίσματα;
Τις αόρατες πατερίτσες κάτω
Απ’ τις ιδρωμένες μασχάλες;
Δεν έμαθες ποτέ πως οι αδένες
Εκκρίνουν έρωτα- ψέμα- αλήθεια
Και τανάπαλιν;
Χιονίζει
Ο προτζέκτορας στην ανάπαυλα
Θα κοιμηθείς πάνω σ’ εκείνο το σεντόνι
Καρφιτσωμένος
Σχεδόν κρεμασμένος
Με τα μάτια ανοιχτά
Σε κατακόρυφη διάταξη
Σε παραλληλία των ώμων;
Τι νομίζεις;
Θα ψηλώσεις κι άλλο;
Η μήπως θες να είσαι πρωταγωνιστής
Της αναμονής μου;
Πατάω το σωστό κουμπί
Ρουά. Κι εσύ κόκκινο