Blog

Βδέλλες-Βρέχει-κοινόχρηστα Για ένα διάστημα κοιμούνται νωρίς Και κυρίως αμέριστοι Κανείς δεν ακούει τον κρότο του άλλου Ουτε τον βρόγχο, ούτε τον έρωτα Τα βήματα, ίσως, όταν κάποιος φορά Ψηλοτάκουνα ποτήρια Σαν πράσινη νεράιδα στο μπαλκόνι Είναι η βροχή πάνω στον τσίγκο Λένε οι ρεαλιστές Ή ίσως οι τρύπες που σκαρώνουν στον τοίχο Όταν αλλάζουν αυτοπροσωπογραφίες […]

Ακούω να μ’ αγαπάς σαν πέτρα που μόλις Ξεσκάλισες από την άκρη μιας γης Κι άλλοτε να με διώχνεις χέρι χέρι Με δυο τρία φυλλώματα λουλουδιών Που πάνω τους διάβαζες ,λες, τη μοίρα Ήξερες να την επιβεβαιώνεις Με λιγοστές λανθασμένες προφητείες και τους καταραμένους αγίους μας, γίναμε ,λες, ο απόηχος του πιο λίγου ανέμου

Να ήμουν χωρισμένη στα δύο Να είχα δυο εαυτούς Ένα να κοιμάται, ο άλλος να δουλεύει Ένας να προνοεί, ο άλλος να παθιάζεται Ο ένας να παίζει, ο άλλος να μένει σοβαρός Ο ένας να μαγειρεύει, ο άλλος να γεύεται Ο ένας να βάζει πλυντήριο , ο άλλος Να λερώνει τις νόρμες Να μην γνωρίζει

Δεν τελείωσε ακόμη η χαρά για το τώρα που φτιάχνω Ούτε η ζάχαρη από τον καφέ σώθηκε ακόμη Ούτε μου τελείωσε η ποίηση που τόσο φοβόμουνα Ούτε καν το βιβλίο που διαβάζει το κομοδίνο τα βράδια Δεν τελείωσε και η δική σου εποχή που ναι πάντα τόσο φθινόπωρο Ούτε εσύ σώθηκες ακόμα, Ούτε εγώ σώθηκα

Κάναμε αναπνοές Βουτιά στο νερό Κατακόρυφα Έχει διάρκεια η άπνοια Είναι ύπουλη Νομίζεις πως μπορείς ν’ αντέξεις Τα πάντα Αναερόβια αγάπη Σε δίσεκτο κυματισμό Όλα βυθός από κάτω Κι όταν βγεις στο χείλος Του νερού Θα ξεχάσεις Και θα θες να κολυμπήσεις Ανάσκελα Να βλέπεις ήλιο Να καίγεσαι Και μ’ άλλο τρόπο Και πάλι ν’

Και όταν σου έλεγα μούσμουλα ν’ αγοράσεις Να τα φας σιγά- σιγά και το κουκούτσι Σε νοτισμένη γη να θάψεις, Δεν ένιωσες σφυγμό και ορμή στην πέτρα, στα μαλλιά, στα χέρια Τα λόγια, σου πα χίλιες φορές, ας είναι νέτα σκέτα -Και πίστεψες και δεν πίστεψες- Όμως μέρα Μαγιού μου μίσεψες Και σ’ άλλη πήγες

Λοιπόν κύριε ασπόνδυλε, θέλω να επενδύσω όλες μου τις καταθέσεις στην έρευνα για κάποιο ζώο. Για την ζέβρα. Ναι, ξέρω χιλιοειπωμένα όλα. ’Ομως με εξιτάρει η κορμοστασιά, η ταχύτητα, το φυσικό τους περιβάλλον, η διχρωμία τους, αυτό το δίπολο. Το τόσο συζευκτικό, διαχωρισμένο, παλιοκαιρισμένο, το τόσο χρωματικά ανυπόφορο και μη υπαρκτό, τόσο απαραίτητο και τόσο

Carta piena d’orizzonte Ingannano i limiti della distanza? Ti sfugge l’incongruenza? Metti striature azzurre di calore Riempi con un po’ di arancio le rughe del mare Non ridere con ampiezza in tutte le forme! Le rientranze salvano i dettagli… Abbraccia le parole che formano un sole Copri con polvere, terra marrone il tuo angolo più

Σήμερα αντικατέστησαν τα φανάρια στους δρόμους Τα αστέρια Ένα ένα Σε διατάξη άλλη Κόκκινος γιγαντας Λευκός νάνος Πράσινη αύρα Μια διαδρομή φαντασμαγορίας και λάμψης

Ο ύπνος Τσουβάλι Γεμάτο Λευκό Αλεύρι Που Ρέει Αργά Και δεν Βιάζεται Να Τελειώσει   Ήχος Που Προσπαθεί Να Κάνει Ησυχία   Ένας ύπνος Που θυμίζει Αλεύρι απαλό Τρέχει Λίγο Λίγο Από Μια Ελάχιστη Τρύπα Στην κάτω Δεξιά Γωνία Ενός ασκού Ενώ Στέκεται Ξεχασμένος Στην Άκρη Του χνώτου Ενός Κάτι Που Έχει Ζωή