Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου γράφεται το ποίημα Κάπου ανάμεσα σε φαντασία και βίωμα Κάπου ανάμεσα σε απόλυτη μοναχικότητα και μοίρασμα Κάπου ενδιάμεσα σε αλήθεια και ψέμα Κάπου ανάμεσα σε απρόσμενη χαρά και λύπη Κάπου μέσα σε παιχνίδισμα και ξαφνικό μεγάλωμα Και το ποίημα σίγουρα είναι και καταγραφή και εξομολόγηση Γι’ αυτό δεν πειράζει, ας …
Να λοιπόν που βρίσκομαι στις οπές του ουρανίσκου σου Με μια μικρή καρφίτσα Να φτιάχνω δεξαεξασύλλαβες σιωπές και ενατενίσεις Να τρυπάω τις μικρές φουσκαλίτσες που στάζουν ροή Και λένε σιελόρροια τον αποφυλακισμό των λέξεων Να βλέπω το παχυλό κομμάτι γλώσσας και σκέψης Και να μην μπορώ να σου γνέθω αντιρρήσεις Κακές αποχρέμψεις —που κάποτε θ’ …
Απροσδόκητα ξεκίνησα να βάζω τον κύκλο Γύρω από την κιμωλία Να σχεδιάζεται με τα ροκανίδια ενός ξυσίματος Η αποφλοίωση του αργού Και της στατικότητας Και της γραμμής Και η γραμμή να γίνεται κύκλος από μόνη Της επαφής με το δάπεδο Η κιμωλία στη μέση Η κιμωλία στιγμή του άχρονου Ιπποτικός στοχασμός Και ευθύτητα Και κάποτε …
Σε τετράγωνα, πατημένες επίπεδες τσίχλες Μήπως είναι βουλοκέρια μιας ζωής που δεν προλαβαίνουμε; Λες να είναι μικρές πατούσες της χαμένης ανεμελιάς μας; Είναι η τελευταία σφραγίδα απ’ το φτύσιμο των περαστικών στο καθρέφτισμα του εαυτού τους; Κι αν είναι βδέλλες που θέλουν να ρουφήξουν όλες τις μνήμες του τσιμέντου; Στίγματα και απομεινάρια του ραντεβού με …
Χορευτικά αφήσανε τις μικρές ανάπαυλες Στο κατώφλι Και τα παπούτσια της μπαλαρίνας Για άλλο αξεσουάρ Ακρωτηρίασαν σταδιακά τον βηματισμό Και αποφάσισαν να γράψουν με το στόμα τους Φράσεις — φραγές στο άγγιγμα Γίνανε ουλές Επικίνδυνα ανεπαίσθητες Μια μικρή κόκκινη Ρόδα Έρχεται με ροπή που δεν υπακούει σε νόμους Της φύσης ούτε της ψυχής Και …
Όταν ναυάγησαν μέσα σ’ εκείνο το ξύλινο τετράγωνο συρτάρι Γεμάτο ουσιαστικά και προθέματα Γρήγορα και χιλιοειπωμένα το μετέτρεψαν σε βάρκα Για κουπιά βάλαν τα χέρια που προεξείχαν από τα ακροδάχτυλα Άρχισαν επανάληψη και ίδιο — κρότος στην κίνηση Βούλιαγμα σε κενό αέρος Και νόμιζαν από κάτω θάλαττα Και νόμιζαν από πάνω τοίχο που θα κρεμόταν …
Τα παίρνεις όλα ένα ένα. Τα κατεβάζεις από τον ουρανό. Τα γυαλίζεις με Αλκαλικά υγρά και ζυγωματικά χέρια στο σεντόνι του ύπνου που ξέχασε πάλι Να κοιμηθεί Θα αφεθεί σήμερα Τα δένεις με γραμμώσεις αόρατες Επιμήκυνση σε κλωστή και χρόνο Που έχει πεθάνει Προ πολλού και πολλά ιδωμένος Τους δίνεις φορά σκήπτρου ή μπαστουνιού. Θα …
Μερικές φορές μοιάζει ο βράχος Να σμιλεύει τη θάλασσα Η θάλασσα τα ψάρια Τα αμφίβια το χώμα Η κάθε φωτιά το νερό Μερικές φορές Μοιάζει η αγάπη να σμιλεύει Τον έρωτα Η πατούσα την διαδρομή Η τεχνητή ζωή τον θάνατο Η κάθε αποβολή το Γέννημα Μερικές φορές μοιάζει Ο χρόνος να σμιλεύει Τον χρόνο Και …
Όλα σε ένα ίδιο Όταν αυτά που πέρασαν τα βάζεις να κάνουν παρέα Τα μπερδεύεις Ο ίδιος έρωτας με άλλο πρόσωπο Ο ίδιος εσύ και πάντα να φαίνεσαι λίγο διαφορετικός Άλλως πλασάρεις τον Εαυτό Αλλιώς πλασάρεις τον Άλλον Και μετατοπίζεις το κέντρο βάρους στο τώρα Που δεν νιώθει τίποτα πιο άχρονο Από το κανονικό σφύριγμα …
Εφαρμοστή εφαρμογή δύο ευτυχισμένων στιγμών Ενώ ξέχασαν πώς μεταβολίζεται Το παρελθόν στη μνήμη Και η λήθη στο μέλλον Επιστρέφει γεμάτη κέρματα Που ανταλλάσσουν το χέρι τείνει Στην αποφυγή Και θέλω Την μυρωδιά του πιο μικρού αποτυπώματος Την πιο σιγή δαχτυλιά που αφήνεις στο βλέμμα Όταν κοιτάω το φεγγάρι βλέπω Δύο βαθουλώματα μάτια Και δύο κοιλώματα …
