Blog

Ο ύπνος Τσουβάλι Γεμάτο Λευκό Αλεύρι Που Ρέει Αργά Και δεν Βιάζεται Να Τελειώσει   Ήχος Που Προσπαθεί Να Κάνει Ησυχία   Ένας ύπνος Που θυμίζει Αλεύρι απαλό Τρέχει Λίγο Λίγο Από Μια Ελάχιστη Τρύπα Στην κάτω Δεξιά Γωνία Ενός ασκού Ενώ Στέκεται Ξεχασμένος Στην Άκρη Του χνώτου Ενός Κάτι Που Έχει Ζωή

Δεν ταλαιπωρήθηκαν αφορμές και λέξεις Έκρυψαν μάρμαρο σε χαρτί Μαύρο σε ελάχιστο Ελάχιστο σε άσπρο Επιφάνεια που κάποτε καθρέφτης ξεδιπλώθηκε δύο μέτρα Ηλικία διαδρομή και ανάμνηση Γεμίζουν οι χώροι κενό Καταρρέει το σχήμα Όταν αποκτά Ένα κυβικό εκατοστό συναίσθημα Γλιστράει το μελάνι στα χέρια κλεψύδρα Κι όμως Ξαναγίνεται χρόνος Ενέργεια που συμπαθεί Το πίσω από

Μέσα στην τροπική βροχή να έρχεσαι Με εκείνο το Μαροκινό λουλούδι  για ομπρέλα Σαν διάθλαση στο τζάμι Σαν χνώτο απογευματινού αέρα στο παράθυρο Την ίδια ώρα που στο επάνω δωμάτιο γράφεις Με τα ως πάνω κλειστά κουμπιά- δεμάτιο σκέψης Ανυπόφορη Πάνω στα νέα φρούτα της άνοιξης Να απατώ τον εαυτό μου με  σκιά και  παρουσία

Η απολυτότητα του απόλυτου χάσκει σαν πληγή Πάνω σε φυλλώματα αλυκών Αν η σιωπή μου ήταν η απάντηση σου στα ερωτήματα Θα έγνεφα Ακόμη και το πηρούνι και όλα δημιουργήθηκαν Από μια βαθιά θλίψη Ακόμη και η χαρά για αυτό εφευρέθηκε Σαν χελώνες του αμαζονίου θα βαδίζαμε Κάτω από ένα ήλιο τελείως κρυμμένο Από τις

Γιατί πρέπει να ευθυγραμμμίσεις Τα πλακάκια πάνω στα οποία περπατάς? Τι τα θες τα ανισόπεδα μεγέθη της επιθυμίας, Τις αυλακώσεις, Την περίσσια αρμογή της ταύτισης? Κόλλησε κάτω από κάθε τετράγωνο βήμα πραγματικότητας λίγα πινέλα, Σ΄ένα άλλο το καλό σου κραγιόν Στο παραπέρα τα παιδικά σου βρακάκια, Στο παράταιρο τα βρώμικα σου ποιήματα, Στο παραδίπλα τη

Κάποια στιγμή σου χαρίζεται η ησυχία Και δεν μπορείς να τη διαχειριστείς Σαν παιδί που στο δίνουν να το παίξεις Με μύθους και συ το μεγαλώνεις με αλήθειες Απότομα Σαν φαγητό που σου προσφέρεται απλά σαν ψωμί με μελί κι εσύ θες ουρακοτάγκο ψητό Με κανέλες σιρόπια Σαν κεφάλι που σου λένε «κούρεψε λίγο χορτάρι,

Η παλιά κάσα τυπογραφείου Η εξαντλητικότητα της πρόθεσης Η πατερίτσα του άρθρου Το φτερούγισμα Το πυκνό Το θορυβώδες Το απαιτητικό τριαντάφυλλο Το άκρο της αφασίας Το πιο ημερήσιο Το υποχρεωτικό παράθυρο Το υπερχρεωμένο σε ρυθμό Το ψηφίο Το α στερητικό Αρεν-α. Η θηλύ-κ-ώση της αμετροέπειας. Το μικρό εν Το παιγνιώδες Το σοβαρό συρρικνωμένο Το mute

Εκ νέου να παίρνεις όλα τα νεκρά κύτταρα Και να τα τρίβεις καλά.Να φτιάχνεις πούδρα Και πάλι με αυτά να καλύπτεις τις όποιες ατέλειες Να πιστεύεις πως δείχνεις Εκ νέου   Εκ φύσεως Ν’ αφήνεις το γλυκό ανυποψίαστο τρεμούλιασμα Φωνής και πλησιάσματος.Να δίνεις αέρα και αναμονή Να καιροφυλακτείς για το ζώο και ν’ ανάβεις φωτιά

Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου γράφεται το ποίημα Κάπου ανάμεσα σε φαντασία και βίωμα Κάπου ανάμεσα σε απόλυτη μοναχικότητα και μοίρασμα Κάπου ενδιάμεσα σε αλήθεια και ψέμα Κάπου ανάμεσα σε απρόσμενη χαρά και λύπη Κάπου μέσα σε παιχνίδισμα και ξαφνικό μεγάλωμα Και το ποίημα σίγουρα είναι και καταγραφή και εξομολόγηση Γι’ αυτό δεν πειράζει, ας