Blog

Όλα σε ένα ίδιο Όταν αυτά που πέρασαν τα βάζεις να κάνουν παρέα Τα μπερδεύεις Ο ίδιος έρωτας με άλλο πρόσωπο Ο ίδιος εσύ και πάντα να φαίνεσαι λίγο διαφορετικός Άλλως πλασάρεις τον Εαυτό Αλλιώς πλασάρεις τον Άλλον Και μετατοπίζεις το κέντρο βάρους στο τώρα Που δεν νιώθει τίποτα πιο άχρονο Από το κανονικό σφύριγμα […]

Εφαρμοστή εφαρμογή δύο ευτυχισμένων στιγμών Ενώ ξέχασαν πώς μεταβολίζεται Το παρελθόν στη μνήμη Και η λήθη στο μέλλον Επιστρέφει γεμάτη κέρματα Που ανταλλάσσουν το χέρι τείνει Στην αποφυγή Και θέλω Την μυρωδιά του πιο μικρού αποτυπώματος Την πιο σιγή δαχτυλιά που αφήνεις στο βλέμμα Όταν κοιτάω το φεγγάρι βλέπω Δύο βαθουλώματα μάτια Και δύο κοιλώματα

Η μουσική δεν επιτρέπει την στάση Η μουσική δεν επιτρέπει την στάση Sunset το κόκκινο εφαρμογή με το κίτρινο Τον ύπνο Θα λέιπει κάποια κοπέλα Μπροκάρ ύφασμα σκεπάζει την διάσειση Το ριγέ δημιουργεί τρίγωνα Η τρίχα κοκαλώνει όταν στην άκρη στάζει αίμα Η προφητέια έρχεται μέσα από δίχτυ κουνουπιέρας Κόκκινα χείλη και ατάκες για επόμενη

Άρχισαν ξαφνικά να συναρμολογούνται Από τους ώμους οι άνθρωποι   Και όταν κάποιοι ανακοίνωσαν πως Δεν υπάρχουν άλλα μετρήσιμα πεδία Και στατιστικές ζωής  Κάποιοι άλλοι αποφάσισαν Πως -Με κάποιο τρόπο- Θα ήταν όλα εύκολα  Από την αρχή Σαν ανάσα Θα αφήναν να κουρνιάσουν στον αυχένα Τα συναισθήματα Και να φωλιάσουν στα μαλλιά τεράστιες αποφάσεις Με

Έκανε περισταλτικές κινήσεις το πρωινό πάνω από την πόλη. Σαν λεπτό έντερο που μοχθούσε να απλωθεί σε μήκος αγωνιώδες,  τεράστιο, με όλους τους θορύβους και τα υγρά μιας συνοικίας ανθρώπων. Εκείνη την ημέρα, εκείνο το πρωί κανένας άνθρωπος δεν ξύπνησε με κόπο. Κανείς δεν ξύπνησε με καμιά υποχρέωση να τον περιμένει. Σηκώθηκαν όλοι σαν φυλλώματα

Ν΄αφήναμε ένα διάστημα ουρανό Ανάμεσα στους ανθρώπους, Ανάμεσα στα λόγια Και στο ζευγάρι τους, ανάμεσα στα πόδια Ανάμεσα στην εικόνα και στον καθρέφτη Ν΄ανασαίνουν, Να μπαίνουν εκεί μέσα ακούσια ή άθελα Να βλέπουν την κλωνοποίηση Του ίδιου τους του προσώπου, Να βλέπουν το τρεχιό, Τις συναντήσεις, Τις εγκαταταλείψεις, Την αυταπάτη Και κάπου να συνέρχονται και

Κι όταν εκείνο το πλάσμα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου Σου προκαλούσε τρόμο κι εσύ σχημάτιζες σε σχήμα οβάλ Μια κραυγή stop Σχισμή που λέγεται στόμα σε πρόσωπο –αραιωμένα  δύο οστέινα  που Που λέγονται δόντια Όλη η υπόλοιπη ήσουν τσιμεντωμένη με θέληση Ποτέ δεν κατάλαβες πως η σύνθεση απαιτεί Απόσχιση Μετατόπιση και Διαχωρισμό του χώρου

Το στόμα του πατέρα μου μπορεί να μας καταπιεί όλους. Έχει μυθική καταγωγή Όταν γελά, νευριάζει ή ειρωνεύεται παίρνει πάντα το ίδιο σχήμα Νομίζω το κληρονόμησα. Το χέρι της μητέρας μου μπορεί να μας πνίξει κύτταρο κύτταρο Έχει ευκαρυωτική καταγωγή Όταν ακούει μουσική το δωμάτιο γίνεται υγρό και αιωρείται Νομίζω την κληρονόμησα Τα μάτια του

Ο μόνος λόγος που άντεξαν ακόμη Ήταν ότι ακόμη άντεχαν Κι είχαν περιέργεια Κι έτσι αφέθηκαν Απρόθυμα να βαδίσουν Μέχρι που ήρθε η δύναμη να ορίζουν το βήμα Το ένα πόδι πίσω από το άλλο Και μια εποχή πίσω από την ιστορία Έναν άνθρωπο Δίπλα σε ένα άλλο σώμα Όταν ανακάλυψαν Τον χάρτη Την ήπειρο

Ήθελα λίγο ν΄αγγίξω Χιόνι έσταζε Κρύο κι εσύ στον προτζέκτορα Ν’ αναβάλλεις την παύση Ν’ αναβοσβήνεις Έλεγες η ζωή είναι μικρή Και χωράει μόνο εμάς τους δύο Αντε, εις το τετράγωνο.Πολύ είναι Στον κύβο γίνεται η τελευταία ρίψη Μικρό αναποφάσιστο φως για Ξημέρωμα κάτω από.. Ένας σκορπιός ακούγεται στο δωμάτιο Γρήγορα κι αποφασιστικά Κάνεις κίνηση