Η απολυτότητα του απόλυτου χάσκει σαν πληγή
Πάνω σε φυλλώματα αλυκών
Αν η σιωπή μου ήταν η απάντηση σου στα ερωτήματα
Θα έγνεφα
Ακόμη και το πηρούνι και όλα δημιουργήθηκαν
Από μια βαθιά θλίψη
Ακόμη και η χαρά για αυτό εφευρέθηκε
Σαν χελώνες του αμαζονίου θα βαδίζαμε
Κάτω από ένα ήλιο τελείως κρυμμένο
Από τις κορυφές που φτιάχνει το πράσινο
Τόσο αδιαπέραστο να μοιάζει το φως που να αναπαράγεται σαν δυνατότητα
Βλέπεις τα χρώματα
Πάνω σε μια πεταλούδα
Στο γυαλισμένο μάτι του κροκόδειλου
Στο ανάγλυφο δέρμα μιας πέτρας
Μια συνεχής μετατόππιση του ποτέ είναι ο έρωτας
Η σταγόνα μυρίζει αρωματισμένη σιωπή και ονείρωξη
Ήθελε όλη την τραγικότητα για τον εαυτό του
Να την καταπιεί
Να ροκανίσει αργά αργά και ανυπόφορα όλο
Το μέσα της δέρμα
Μια μικρή εμβάθυνση τέλους έιναι ο έρωτας
Οι μετατοπίσεις αλλάζουν γραμμή
Να ξεφλουδιζονται όλα τα στρώματά της
Όλους τους ματαιωμένους έρωτες
Τις έμμηνες ρήσεις τότε που ακόμη αχοιβάδα
Δεν είχε δείξει κανένα προμήνυμα και προοικονομία
Για το μέγεθος που θα έπαιρνε μέσα στον κόσμο
Τις διαστάσεις γίγαντα μέσα στο πιο μικρό κύτταρο
Που το ξεφλουδίζει και το βάζει σε διάταξη άλλη
Και από την ανάποδη
Τώρα που καταλαβαίνει το γήρας να έρχεται
Σκονισμένο πάνω σε άρμα με τέσσερα άλογα
Και τέσσερις πιθανές διαδρομές για πρόωρο θάνατο
Εκεί την αγάπησε ο κόσμος την Ροδινία
Επειδή του δόθηκε
Και εκεί την αγάπησε γιατί δεν θέλησε να του δοθεί ξανά
Αλλά εκείνη τραγική και πεισματάρα
Σαν έρπητας ζωστήρας του δόθηκε ξανά ένα πρωινό
Που είχε χρώμα ξινόγαλου
Και σαπισμένου κυδωνιού
Πάνω στο χώμα ενός αλαζονικού αμαζόνιου δάσους
Ταλαντεύτηκε σαν ασημένια αλυσίδα κούνιας
Που γυαλίζει στον ήλιο
Και από το όχι εγώ προήλθε το εγώ της
