Κάναμε αναπνοές
Βουτιά στο νερό
Κατακόρυφα
Έχει διάρκεια η άπνοια
Είναι ύπουλη
Νομίζεις πως μπορείς ν’ αντέξεις
Τα πάντα
Αναερόβια αγάπη
Σε δίσεκτο κυματισμό
Όλα βυθός από κάτω
Κι όταν βγεις στο χείλος
Του νερού
Θα ξεχάσεις
Και θα θες να κολυμπήσεις
Ανάσκελα
Να βλέπεις ήλιο
Να καίγεσαι
Και μ’ άλλο τρόπο
Και πάλι ν’ ακούς τον απόηχο
Μιας βραχύβιας αγάπης
Ένα αμφίβιο κάλεσμα
Μια στη στεριά ν’ ανοιγοκλείνεις
Το στόμα, να λες-
Μια στο βυθό
Ν’ ανοιγοκλείνεις τη μύτη
Να ξεβράζονται εικόνες
Όπως σαπίζουν οι μπουρμπουλήθρες
Και να χεις τεράστια μάτια
Σαν ψάρι
Τα κοάσματα να μακραίνουν
Σαν φύκια
Χωρίς αντίλαλο
Κανείς δεν ακούει
Την παύση
Βόστρυχοι λες οι δεσμοί
Λέξεων
Καθόλου δεν κατάλαβες πως
Είσαι
Ενυδρείο
Κι όχι σε θάλασσα;
Δύο ποιήματα
