Και όταν σου έλεγα μούσμουλα ν’ αγοράσεις
Να τα φας σιγά- σιγά και το κουκούτσι
Σε νοτισμένη γη να θάψεις,
Δεν ένιωσες σφυγμό και ορμή στην πέτρα, στα μαλλιά, στα χέρια
Τα λόγια, σου πα χίλιες φορές, ας είναι νέτα σκέτα
-Και πίστεψες και δεν πίστεψες-
Όμως μέρα Μαγιού μου μίσεψες
Και σ’ άλλη πήγες αγκάλη, νόμιζες πως στη γη
Δυο φορές θα ρθουν ίδιο μυαλό και ίδια κάλλη
Το σεντόνι τ’ άφησες να μετράει λάθη
Λάδι από μελισσόχορτο και μια καρδιά αγκάθι
Γελούσα με τις ερωταποκρίσεις στα τραγούδια
Στα μηνύματα και στου batman τα στιβαρά τα μπούτια
Κ έτσι κι εγώ, είπα σονέτα πως θα γράψω
Σαιξπηρική κι ανένταχτη
Κι εμένα θα χλευάσω
Καλή στη σκέψη εγώ, καλοί στα λόγια οι άλλοι
Το άσμα κάτω από το μαξιλάρι σε κάθε ύπνο θα προβάλλει
Πνεύμα ικανό, ανάγλυφη όψη, φίνο σπέρμα
Πέννα υγρή, γεμάτη βλέμμα
Κρίμα αυταγάπης μ’ έπιασε, ναρκισσισμού αμαρτία
Μα αν ο καθρέφτης πράγματι μου δείξει τον εαυτό μου
Διαβάζω ανάποδα εγώ τον εγωκεντρισμό μου
Έχω ιδεί στα πράγματα συναλλαγή, τέτοια αλλαγή μεγάλη
Τίποτα στα λόγια δεν σβήνεται με αιθάλη
-Θα ‘ρθει χρόνος και καιρός που θα ‘ρθεις σαν αγαπημένος-
Και δεν μ΄ αρέσει η βιάση που μετράει μακριά από σένα
Πώς να μη βραδύνει αυτό που ξεμακραίνει
Από το μέρος που είσαι εσύ.
Σε κείνο το στενό, που λέει κι ο Μητροπάνος
Σε γνώρισα, σε έχασα, σ’ άλλη αγκαλιά δεν κάνω
Αριθμό δεν κράτησα στην μνήμη-ξέρω πως θα περάσει ο καιρός
Κι άλλο θα σε μικρύνει
Γιατί στο αισθησιακό σου λάθος, βάζω αυτιά και χείλια σκουλαρίκια
Συνήγορος σου γίνεται ο αντίδικός σου
Κι εμφύλιο πόλεμο έχουνε ο εραστής κι εχθρός σου
Και λες ’ ας φλυαρούν όσοι αγαπούν
δεν διαφημίζω εγώ πράμα που δεν πουλώ’
Ξέρω πως ο έρωτας με μάτια ακούει
Γι’ αυτό είναι τυφλός
Όταν λες ‘’τι όμορφη που είσαι, αγαπημένη, βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου
Ωσάν σφραγίδα στο στέρνο σου’’
Ξέρω πως ποτέ δεν ήσουν σε χώρο κοινό με μένα, ούτε σαν θεατής ούτε και στην αρένα
Ο έρωτας δεν μετρήθηκε ούτε σε πέντε χρόνια ούτε σε ένα
Ούτε σε δευτερόλεπτα ούτε σε ελονοσία ούτε και σε τσιμπήματα
Σε χάδια φειδωλά και σε βιβλία
Και στο βροντοφωνάζω μα να μ’ ακούσεις δεν μπορείς κάθε που ξημερώνει.
Νομίζεις πως η σκέψη μου κανένα δεν έχει τιμόνι,
Στημόνι , αλάνι και ρούχα στο μπαλκόνι.
Αλλά αχ, λίγο να ‘ξερες την λογική που έχω
Ένα κι ένα κάνουν δυο- Δεν ξέρω πως αντέχω
Και σ’ έπαιξα και σ’ έχασα μια νύχτα του Μαίου.
Κι αφέθηκα Κι έγινες πιο ωραία γλυκός και πιο σεμνά ωραίος
Κι έπειτα η σκληρότητα και η αδιαφορία
Πώς γίνεται αναφωνώ τέτοια μικροψυχία;
Για λίγο μόνο ήτανε δικός μου, τώρα με μάσκα μαύρο σύννεφο
Περνά απ τον ουρανό μου
Ή επιζήσω εγώ ή κάνω το περίγραμμα σου
Από εδώ κανένας δεν θα πάρει τα ανύπαρκτο άρωμα σου
Κι εσύ την αιχμηρή των ματιών σου τη λατρεία
Όταν μ’ ακουμπάς γεμίζω ανατριχίλα
Πάντα νόμιζες τα λόγια θέλουν ακρίβεια και καφρίλα,
Όμως, άκου με
Θάψου μόνος σου και θάψε τη μνήμη αυτή μαζί σου
Στ΄ αλαργινά δεν αντέχει ακόμη η μπόρεσή σου
Ντροπή να μην πεις πως μ’ αγαπάς και ντροπή να το λες
Εάν δεν το νιώθεις στα κύτταρα όλα
Την κρίση μου απ’ τ’ άστρα δεν ανθολογώ
Αν και κατέχω από αστρολογία
Αντλώ από τα μάτια σου τη γνώμη μου κι εκεί διαβάζω άλλη μαγεία
Ξέρω πως δέντρο κι ομορφιά θα πρόκοβαν μαζί ,
Εάν απ’ το εγώ σου έκοβες για έργο προς άλλους και δημιουργία
Φοβάσαι πως το απόξω μου με ξώπετσο έπαινο, έτσι με στεφανώνουν
Αχ ,πόσο λάθος
Αχ ,να μπορούσα των ματιών σου να ‘γραφα το κάλλος
Το μέλλον θα ‘λεγε ’Ποιητής- ψεύτης μεγάλος’
Με όλα αυτά απόκαμα
Ζητάω κούφιο τίποτα φαιδρό και χορδωμένο βήμα
Την πίστη την αγνότερη χυδαία απαρνημένη
Την αλήθεια στο πάτωμα αναποδογυρισμένη
Την τιμημένη υπεροχή αισχρά παραριγμένη
Των αρθρώσεων την εισδοχή σχεδόν παραλυμένη
Και δεν μπορεί άλλο ο νους μου .Σε σένα πιστός είναι άπιστος σε μένα.
Παιχνίδι άφταστο. Ψέμα αλήθεια στέμμα ψέμα
‘Ψεύτης σ’ αυτήν εγώ , ψεύτρα αυτή σε μένα
Κι όμως η καλή μου είναι σπάνια σαν κάθε ψεύτρα που συγκρίνεται με ουράνια’
Η αξία σου μ’ έμπλεξε με στέριο αγάπης πλέμα
Σου στέλνω τούτο το μήνυμα το γραφτό
Βεβαίωση χρέους, όχι για να δείξω πνεύμα
Λόγια παλιά είναι η τέχνη μου με νέο ντύμα
Και το σπαταλημένο εκ νέου σπαταλώ μέχρι να βρεις το βήμα
Διάβασε με από την αρχή
Έχω νοήματα κρυμμένα
Παίζουμε τώρα αλήθεια ή ψέμα;;
Αλήθεια η ψέμα;
[Ποίημα σε συνομιλία με τα σονέτα του Σαίξπηρ.
Διαβάστηκε στην 13η Διεθνή έκθεση βιβλίου
στην εκδήλωση «Ουίλιαμ Σαίξπηρ-400 χρόνια μετά»]
