Βδέλλες-Βρέχει-κοινόχρηστα
Για ένα διάστημα κοιμούνται νωρίς
Και κυρίως αμέριστοι
Κανείς δεν ακούει τον κρότο του άλλου
Ουτε τον βρόγχο, ούτε τον έρωτα
Τα βήματα, ίσως, όταν κάποιος φορά
Ψηλοτάκουνα ποτήρια
Σαν πράσινη νεράιδα στο μπαλκόνι
Είναι η βροχή πάνω στον τσίγκο
Λένε οι ρεαλιστές
Ή ίσως οι τρύπες που σκαρώνουν στον τοίχο
Όταν αλλάζουν αυτοπροσωπογραφίες
Σε πλαίσια εγκλεισμού
Το τρυπάνι black and white
Μη νομίζεις! Τίποτα παραπάνω
Κάποια στιγμή τα όνειρα
Έχουν κολλήσει σαν βδέλλες
Παχύ χρώμα
Ταβάνι στο ενδιάμεσο
Ρουφάνε μνήμη
Σαπίζουν και ξεκολλάει τσιμέντο-τσιμέντο
Η πραγματικότητα
Τότε όλο το ταυτόσημο πάνω
Έρχεται και πέφτει πάνω στο κάτω
Ίδια τετραγωνικά
Κάνουν κάπως να βγουν από τις ξύλινες διαθέσεις
Κι έπειτα βρίσκουν εφαρμογή
Αγκαλιάζονται στο αδιαχώρητο του δύο
Τόσο μα τόσο καιρό στο ασανσέρ
Ήξεραν ο ένας για τον άλλλον
Αλλά ούτε ένα γεια
Ούτε «καλημέρα»
Ούτε «σήμερα ήρθαν τα κοινόχρηστα»
Ούτε «ναι, βρέχει»
Κοιτούσαν με γυρισμένες τις πλάτες
Τα δικά τους πρόσωπα στον καθρέφτη
Και την πλάτη του άλλου- μισοκομμένη
Να χωράει την απώθηση
Τώρα γνωρίστηκαν και δεν έχει
Εγώ και ο εγωκεντρικός εαυτός μου
Στην αντανάκλαση του δικού μου είναι
Γι’ αυτό ερωτευόμαστε ομοίους
Τους ετέρους τους αφήνουμε για αλλήλους
Και για μας– για το μέλλον
Για απόθεση
Μιας μοναδικής προσφοράς
Συμπληρώνω το κομμάτι που λείπει
Αυτοί ξυπνάνε
Ερείπια γύρω
Αγαπήθηκαν στιγμιαία – δεν λέω
Ακούσανε και τα όνειρα- βδέλλες τα ψέμματα
Κι από τότε ούτε με ηλεκτρική σκούπα
Δεν τα ξεκολλάς απ΄ το τσιμέντο
Κοκκαλώνει το ύφασμα της αγάπης
Και πού να βρεις το κουράγιο για επιδιορθώσεις
Πάνω και κάτω
Ξανά τούβλα, ξανά βάψιμο, ξανά μόνωση;
Ποϋ να βρεις τη φωνή
Ξανά «καλημέρα»
«Ναι, βρέχει»
«Είναι κοινόχρηστα;»
***
Χέρια και πόδια
Θα παίξουμε πέτρα μολύβι άκρα χαρτί
Όταν τρεις συνεχόμενες μέρες και για τρεις συνεχόμενες φορές μέσα στην μέρα
Θα έχουμε πετύχει
Την πέτρα και το σώμα
Θα αφεθούμε
Να βάλουμε τον κανόνα
Να μην ξαναπαίξουμε ποτέ μεταξύ μας
Και κρατώντας στα χέρια και στα πόδια
Ένα μολύβι
Κι ένα χαρτί
Ακραία
Θα συμφωνήσουμε
Για τους τρόπους
Που κάθε δύο τέρμινα
Κι αυτόν
Θα παραβιάζουμε.
***
Αναδίπλωση χώρου
Περπατάν πάνω στα γυαλισμένα πλακάκια
Της καλοκαιρινής τους διάθεσης ενώ από κάτω κοχλάζει η άμμος
Μιας εποχής που έγινε στάχτη την ίδια στιγμή
Που καμία πλατφόρμα να συναντηθούμε αρκετά με καμένο πόδι ή σώμα
Και πλεγμένο κόκκο-κόκκο με την ιστορία
Δεν γίνεται άλλο να συμπυκνωθεί.
***
Πριν από λίγο
Γελάω με τον τρόπο
Που αφήνομαι στον τρόπο που μπλοφάρω
Ενώ εσύ έχεις παίξει στο καζίνο
Τις σημαδεμένες σου νάρκες
Την ώρα που ο απέναντι
Έχει στοιχηματίσει
Και στο κόκκινο Και στο μαύρο
Κι εμείς αφηνόμαστε
Να κάνουμε τους ανίδεους
Και πως τάχα δεν ξέρουμε
Για τα παιχνίδια
Που οι άλλοι παίζουν καλύτερα
Την ώρα που τα χάνουν
***
Άτιτλο
Εγώ σε είδα
Όταν τα μάτια σου
Ήταν γεμάτα μπριγιαντίνη
Και χορτασμένη εφηβεία
Απαλή η αίσθηση του χεριού
Πάνω στο κύμα
Μιας φτέρης
Σιωπηλά θα κουράσουν
Τον χρόνο
Μέχρι να συναντήσουν ο ένας τον άλλον
