Όλα σε ένα ίδιο
Όταν αυτά που πέρασαν τα βάζεις να κάνουν παρέα
Τα μπερδεύεις
Ο ίδιος έρωτας με άλλο πρόσωπο
Ο ίδιος εσύ και πάντα να φαίνεσαι λίγο διαφορετικός
Άλλως πλασάρεις τον Εαυτό
Αλλιώς πλασάρεις τον Άλλον
Και μετατοπίζεις το κέντρο βάρους στο τώρα
Που δεν νιώθει τίποτα πιο άχρονο
Από το κανονικό σφύριγμα του καραβιού
Ή του όποιου μέσου αναχώρησης
Και θα θες την μετ’ επιστροφής απώλεια
Αλλά ξέρεις ότι ακριβό το εισιτήριο
Που έχει δημιουργήσει τη μνήμη
Και θα θες επ’ αόριστον φυγή
Αλλά θα ξέρεις πως σκληρή η απομάκρυνση
Του πρώτου φλοιού της πραγματικότητας
Και θα θες κουρδιστό πορτοκάλι ο κόσμος
Να παίζει στον δικό σου ρυθμό
Αλλά το ξέρεις πως το γαλάζιο βακτήριο
Ψυχραίνει τα θερμοφόρα χρώματα
Και θα θέλεις κρεμασμένα φυλαχτά σαν κουδούνια
Υπενθύμισης στο λαιμό
Αλλά θα ξέρεις πως κάποια στιγμή
Το ταβάνι αντέχει το βάρος σου
Και θα ξέρεις πως θα σε βρούνε κρεμάμενη
Από ψηλά
Να αιωρείσαι στον αέρα υπόσχεση
Που σχίζει την αναπνοή με μια κίνηση τέλους
Με γεύση πικραμύγδαλου
Θα έρθω να αφήσω τις λέξεις
Στην πατούσα της τελευταίας πρότασης
Αδιάφορο το νούμερο
Ο σχηματισμός
Η καμπύλη
Τα πόδια της νόησης
Έτσι θα φορεθεί εύκολα από το σχήμα
Μιας ανάγκης
Που θα έρθει να αγκαλιάσει
Και
Πάλι
Τον εαυτό της
Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)
