Τρομερή η γεωμετρία
Χωράει παντού
Μέσα σε σπίτια
Μέσα σε σκέψεις
Έτσι είσαι και συ
Σχήμα που δε βγήκε ποτέ
Αλλάζεις μορφή και ξανάρχεσαι
Άλλοτε σαν κύκλος
Άλλοτε σαν παλιό γνώριμο τετράγωνο
Μπαίνεις σε βιβλία, σε χαρτιά και ποιήματα
Κάθεσαι σαν τρίγωνη βάση στο δωμάτιο και κρυφοχαμογελάς
Άλλοτε γίνεσαι η ευθεία που πάνω της περπατώ
Άλλες φορές η τελεία που μόνη μου έθεσα
Το ένα σημείο της άγριας αναστροφής
Άλλοτε είσαι το ίδιο το ατύχημα από το οποίο
ποτέ δεν γλίτωσα κι όλο πάσχιζα να προσπεράσω τις διακεκομμένες
γραμμές σου
Πρόσφατα, δηλαδή μόλις χθες, σε ένιωσα πάλι σαν συναίσθημα
μέσα σε όλες τις κρυμμένες γωνίες και
άρχισα να κάνω τη γνωστή τραμπάλα ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον
Άλλοτε το σχήμα σου γίνεται ακανόνιστο και ταιριάζει τόσο καλά
στις δικές μου ελλείψεις
Σαν τα δόντια του καρχαρία που ταιριάζουν τόσο καλά
τα πάνω με τα κάτω,
το ένα μέσα στο άλλο
Εσύ το είπες κάποτε
Μου έκανες δώρο κι εκείνο το μικρό μυθιστόρημα με τα επίπεδα
και ψάχνω μες στα ποιήματα να δώσω όγκο στο ύψος των περιστάσεων
Μήπως και σε κάνω απτό και ξεκολλήσω κι εγώ από το ξύλινο πάτωμα
που μέσα του κρύβω μισοβγαλμένες κραυγές και ψευδαισθήσεις
