Ακούω να μ’ αγαπάς σαν πέτρα που μόλις
Ξεσκάλισες από την άκρη μιας γης
Κι άλλοτε να με διώχνεις χέρι χέρι
Με δυο τρία φυλλώματα λουλουδιών
Που πάνω τους διάβαζες ,λες, τη μοίρα
Ήξερες να την επιβεβαιώνεις
Με λιγοστές λανθασμένες προφητείες
και τους καταραμένους αγίους μας,
γίναμε ,λες, ο απόηχος
του πιο λίγου ανέμου
Λες;
