Αιώνιοι χώροι μιας διαρκούς αναζήτησης, μιας ψυχής που ξέρει να δημιουργεί χώρο, δομή και ρευστότητα, αποδόμηση, αφαίρεση και απλότητα.
‘Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού
και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;’-Μπέρλοτ Μπρεχτ
Αντικαθιστώντας την λέξη βίαια με την λέξη έντονα θα έλεγα ότι αυτός ο στίχος του Μπρεχτ ταιριάζει πολύ στην δουλειά της Μαρίας Παπαδοπούλου αλλά και στην ιδιοσυγκρασία της, όπως την ξέρω από το λίγο που έχουμε αλληλεπιδράσει. Είναι μια καλλιτέχνης, μεταξύ άλλων ιδιοτήτων, η οποία έχει κατακτήσει για τον εαυτό της να είναι και η ορμή και το όριο.
Έργα που αποτελούν ενεργειακές πύλες, χώροι επιβλητικοί και μεταφυσικοί ταυτόχρονα καλούν τον θεατή σε άνοιγμα της όρασης, της συνείδησης και δημιουργούν ένα πέρασμα για να μεταβούμε στο μετα- χώρο όλων χώρων και της προσωπικής γεωγραφίας που έχει δημιουργήσει με το δικό της ξεχωριστό δαχτυλικό αποτύπωμα, η Μαρία Παπαδοπούλου.
Έντονη παλέτα, θερμές ζωτικές χρωματικές επιστρώσεις γεμισμένες ένταση και συναίσθημα, παντρεύονται με πιο ψυχρές λογικές χωρικές δομές και ρευστές επικαλύψεις. Όλα συνθέτουν έργα μέσα στα οποία πάλλεται η ζωή, η σιωπή ,η απουσία της ανθρώπινης μορφής, η αναζήτηση ενός άλλου χώρου, η επινόηση ενός περάσματος, η διερώτηση για τον μετά χώρο και χρόνο, το επέκεινα του τοπίου και της συνείδησης, αυτό το οποίο ακόμη δεν μας έχει αποκαλυφθεί και συνεχώς μας έλκει.
Οι δρόμοι που θα ακολουθήσει, οι χώροι που θα την εμπεριέξουν , οι χώροι που η ίδια αναγνωρίζει και ανακαλύπτει ξανά, η δημιουργία νέων, οι χώροι που θα αποφασίσει να μείνουν άδειοι και οι χώροι που οραματίζεται να δει τον εαυτό της, η συνεχής περιέργεια για την διαδρομή, η απόλαυση αυτής χωρίς προσδοκία για προορισμό, η δύναμη του ενδιάμεσου χώρου, η ‘αλλοτρίωση’ που συντελείται κυρίως ως δυναμική μεταμόρφωση, η μετάβαση της σε άλλες φάσεις ζωής και δημιουργίας, ο ερωτικός τρόπος που όλα της τα έργα έχουν τόση σάρκα, τόση έκρηξη, τόση ενότητα , συνέπεια και ελευθερία στην αποτύπωση τους στον καμβά.
Μέσα στα ανεικονικά έργα της συγκεκριμένης έκθεσης υπάρχουν δύο προσωπογραφίες ζωγραφισμένες με τον χαρακτηριστικό αφαιρετικό, εξπρεσσιονιστικό τρόπο της δημιουργού.
Η «Ψυχή» το μοναδικό έργο της έκθεσης που έχει τίτλο, στέκει εκεί ακέραιο, η απαρχή, ο παρατηρητής και το εσωτερικό παιδί μιας συνείδησης που θέλει, βλέπει, αναζητά και επιμένει. Και ένα δεύτερο πρόσωπο, σε άλλο έργο. με όλη την θρησκευτικότητα και την πνευματικότητα θα έλεγα, μιας εικόνας που βρίσκεται μέσα και έξω από την έντονη ψυχική αρχιτεκτονική τοπιογραφία της έκθεσης.
Η Μ. Παπαδοπούλου, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, έχει μέσα της την στόφα και του αρχιτέκτονα και του ποιητή- καλλιτέχνη. Ξέρει να δομεί και ξέρει να αποδομεί αλλά και να ονειρεύεται, ξέρει τι και μέχρι πού και πώς θα ελέγξει τον χώρο της και έπειτα αφήνεται στην ροή και στο ξεπέρασμα των ορίων, αφήνεται η ίδια στον μετά- χώρο της, στο άχρονο της δημιουργίας, στους αιώνιους χώρους που μας κοινωνεί.
Η έκθεση Spazi Eterni αποτελεί -μαζί με την προσθήκη νέας δουλείας- σύνθεση έργων από δύο παλαιότερες ατομικές εκθέσεις της δημιουργού, οι οποίες είχαν τους τίτλους ‘Αλλοτρίωση¨ και ‘Μεταχώρος’ και είχαν πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα.
Eternal spaces of a continuous quest, of a soul that knows how to create space, structure and fluidity, deconstruction, abstraction and simplicity.
The river that everything drags is known as violent, but
nobody calls violent the margins that arrest him’-Bertolt Brecht
By replacing the word ‘violent’ with the word ‘intense’, I would say that that line of Brecht’s perfectly encapsulates the work of Maria Papadopoulou in all her idiosyncrasy, as I have grasped from the little that we have interacted. She is an artist, amongst many other things, who has conquered in herself the impulse and the limit.
Works that are energy portals, emblematic and metaphysical spaces at the same time invite the viewer to open their vision, their conscience, thus creating for us a passage into the meta-space of all spaces and the personal geography which Maria Papadopoulou has created through her own unique fingerprint.
An intensive palette, warm, vivid layers of colour replete with intensity and feeling are juxtaposed with cooler, logical spatial structures and fluid overlays. They all produce artworks through which life, silence, the absence of the human form all vibrate, the quest for another space, the invention of a passage, the enquiry into the meta-space and time, the beyond place and conscience, that which has yet to reveal itself to us while constantly drawing us to it.
The paths that she will follow, the spaces that will contain her, the places she herself recognises and rediscovers, the creation of new places, the spaces she will decide shall be left empty and the spaces she envisions she will see herself in, the constant curiosity for the journey, this pleasure without the expectation of a destination, the strength of the space in between, the ‘alienation’ mainly leading to dynamic transformation, her transition into other phases of life and creation, the erotic way in which all of her work has so much flesh, such explosiveness, such unity, continuity and freedom in their rendering onto canvas.
Amongst her non-representational works in this exhibition, there are two portraits painted in the creator’s characteristic abstract, expressionistic style.
The ‘Soul’, the only piece bearing a title in the exhibition, stands there whole, the starting point, the observer and the inner child of a conscience which wants, sees, seeks and insists. And a second person, in another work with all the religiosity and spirituality I’d say of an image both inside and outside the intensive architectural topography of the exhibition.
Papadopoulou, as I perceive her, has within herself the stuff of an architect and a poet-artist. She knows how to structure and how to deconstruct as well as how to dream, she knows what and until where and how she will control her field, leaving it afterwards to the flow and the transcending of limitations, leaving herself in her meta-space, the timelessness of creation, the eternal spaces in which she communes with us.
The exhibition Spazi Eterni is – along with the addition of new artworks – a synthesis of paintings from two previous solo exhibitions of the artist, which had the titles ‘Allotriosis’ and ‘Metachoros’ and were held in Greece.
GEORGIA TROULI
Psychologist-Visual Artist-Curator
